Een memorabele avond te Sloten

Onlangs riep Antoon Milatz vanaf de kansel op tot een stevig stukje fietsen achter de derny op het wielerparkoers rond het Velodrome. Liesbeth, dochter van Antoon, en haar lief zochten wat “kanonnenvoer”om hun dernypassie tijdens de zomermaanden te kunnen uitoefenen en Antoon – liefhebbende vader als hij is – beloofde om wat slachtoffers in spé op te trommelen.

Donderdagavond 11 juli was het zover. Een kleine twintig vossenjagers, schaatsers en andere ongure sujetten stonden om 19.30 uur licht gespannen langs de baan. Na wat laatste aanwijzingen van de ervaren rouleur Antoon en een banaan van Benthuizense bodem aangeboden door Gert-Jan, werden de aanwezigen in twee groepjes gesplitst. Deze twee groepjes kregen beide een derny met motard voor de wielen. Gedurende één uur zou de derny het tempo strak houden. De laatste 3 ronden zou het parkoers worden vrijgegeven voor een echte finale. Een soort keirin dus.

Het starttempo was niet al te hoog, iets onder de 40 km/h, maar gedurende het uur werd het tempo langzaamaan opgevoerd naar ongeveer 42-43 km/h. En ondanks dat in eerste instantie van de gezichten van diverse renners een gevoel van “makkie!” was af te lezen, werd het naargelang het uur vorderde stiller, de gezichten werden roder, de ogen lagen dieper, kortom: het begon pijn te doen.

Allereerst bleek maar weer eens dat de vossenjagers op het gebied van wedstrijdhardheid, temperament en “grinta” hun gelijken niet kennen! Wat een fantastisch gezicht was dat om deze moddermannen op volle snelheid te zien zoeven over het gladde asfalt. Endeveld sr., als onafhankelijk waarnemer aanwezig, sprak na afloop zijn grote bewondering uit voor deze klasbakken!

Waren er slachtoffers? Jazeker. De grootste slachtoffers waren diegenen die niet de moeite hadden genomen, dan wel niet het lef hadden, om de strijd aan te gaan. Want waar was een Henk Endeveld? Een Trickie Dick van Homoet? De gebroeders Albers? Een Erik “baanrenner uit vervlogen tijden” Bos?... De kippenboeren?... Angst zal hun drijfveer zijn geweest om niet richting het Amsterdamse af te reizen.

Terug naar de slachtoffers. Eens te meer bleek dat Thijs “Damien Gaudin” de Groot niet terugschrikt voor modder, tegenwind en zo, maar het steile viaductje bleek na ongeveer 3 kwartier koers toch een onoverkomelijke hindernis... En wat te denken van Gijsbert Scholten? Onverschrokken na maanden van continu fietsen en de door hem geroemde “core stability training” leek de lange uit Zoetermeer reeds halfkoers naar adem happend de rol te moeten lossen. Slechts de aanwezigheid van twee rensters inspireerde Scholten nét voldoende om de koers op het tandvlees uit te rijden.

Uitblinkers waren er natuurlijk ook. Te beginnen bij de familie Milatz. Nee, niet die ouwe natuurlijk. Zijn dochter! Wat kan díe rijden! Om van schoonzoon maar te zwijgen. Maar ook de heer van Steekelenburg, voorzien van een extra spoiler ter hoogte van de buikstreek (merk: BBQ) trapte met groot gemak de kilometers weg. Pascal Verheijen, speciaal naar de kapper geweest voor dit event, leeft al maanden als een monnik voor de fiets. Zo grijpt Pascal in dit post-EPO tijdperk terug naar het middel van geheelonthouding der vleselijke lusten. Arme Yvon…

Al met al een belevenis die smaakt naar meer! Dank aan Antoon, de heren motards en alle aanwezigen voor de leuke avond.

p.s.1  Op woensdagavond 16 juli reden de heren G Scholten en J Roskamp Henkie Endeveld tegen het lijf. Zij begrijpen nu waarom Henk niet meereed afgelopen woensdag……

p.s. 2 Ook onze vaste reporter Snelle Siemen bleek een smoes te hebben om niet aanwezig te zijn. Schrijver dezes is dan ook dhr van Bockhoven, woordvoerder van onze geliefde voorzitter annex penningmeester Kim Yong Roskamp.